Warto podkreślić, że wiele z nich zdobyto właśnie w Polsce, m.in. na lotniskach w Warszawie i Poznaniu-Ławicy, Krakowie i Lwowie. Były to głównie samoloty wycofane z jednostek bojowych, mocno wysłużone, wymagające remontów. Tak więc lotnictwo polskie używało sprzętu produkcji niemieckiej, austriackiej, francuskiej, rosyjskiej, angielskiej.
Warto podkreślić, że wiele z nich zdobyto właśnie w Polsce, m.in. na lotniskach w Warszawie i Poznaniu-Ławicy, Krakowie i Lwowie. Były to głównie samoloty wycofane z jednostek bojowych, mocno wysłużone, wymagające remontów. Tak więc lotnictwo polskie używało sprzętu produkcji niemieckiej, austriackiej, francuskiej, rosyjskiej, angielskiej.
Warto podkreślić, że wiele z nich zdobyto właśnie w Polsce, m.in. na lotniskach w Warszawie i Poznaniu-Ławicy, Krakowie i Lwowie. Były to głównie samoloty wycofane z jednostek bojowych, mocno wysłużone, wymagające remontów. Tak więc lotnictwo polskie używało sprzętu produkcji niemieckiej, austriackiej, francuskiej, rosyjskiej, angielskiej.
Ale ponieważ Polacy jak wiadomo są pomysłowi w lotnictwie używali też „składaków” montowanych z podzespołów pochodzących z różnych typów samolotów lub z dostarczonych wraków.
Jak daje się zauważyć, początki lotnictwa polskiego nieodłącznie wiążą się z lotnictwem wojskowym. Pierwszy lot bojowy polskiego samolotu odbył się 5 listopada 1918 roku. Równocześnie utworzono wtedy Dowództwo Wojsk Lotniczych-pierwszą organizację lotnictwa wojskowego.
Lotnictwo polskie, które rozpoczynało swój rozwój, wymusiło powstanie bazy szkoleniowej. Pierwszy taki ośrodek powstał w Ławicy koło Poznania, gdzie zorganizowano Wyższą Szkołę Lotniczą, szkolącą pilotów wojskowych.
W 1933 roku eskadry myśliwskie otrzymały nowy sprzęt w postaci samolotów polskiej konstrukcji P.7, a w 1935 rozpoczęto przezbrajanie eskadr na nowsza wersję P.11. Jednak już po czterech latach, P.11 były przestarzałe w porównaniu z konstrukcjami zagranicznymi.
W marcu 1939 Sztab Lotnictwa przy Sztabie Głównym przy pojawiających się pogłoskach możliwości wybuchu kolejnej wojny, przystąpił do przetwarzania sił lotniczych z organizacji pokojowej na wojenną. Nie udało się to w pełni. Na początku II wojny światowej lotnictwo polskie dysponowało zaledwie 400 samolotami, w dużej mierze przestarzałymi technicznie.
Polacy we wrześniu 1939 roku zestrzelili ponad 200 samolotów niemieckich. W 1940 rozpoczęto formowanie 7 dywizjonów polskich we Francji, a po francuskiej klęsce polscy lotnicy przedostali się do Wielkiej Brytanii. Tu przeszli intensywne szkolenia i brali udział w walkach. Lotnictwo Polskie uczestniczyło w działaniach bojowych RAF od sierpnia 1940 do maja 1945, wykonując zadania we wszystkich ważniejszych operacjach na froncie zachodnim.
Szczególnie wsławił się Dywizjon 303 im. T. Kościuszki, walczący podczas bitwy o Anglię w 1940 r. Polscy lotnicy walczyli również na froncie wschodnim.
Po II wojnie światowej, w latach 1945-1947 w polskim lotnictwie rozpoczęły się zmiany, które polegały na rozformowaniu pułków, dywizji oraz korpusów, a w zamian tworzeniu pułków różnych rodzajów lotnictwa.
Lata późniejsze to czas modernizacji sprzętu. W marcu 1947 została bowiem podpisana umowa z ZSRR o dostawie sprzętu lotniczego. To wtedy rozpoczęto budowy fabryk lotniczych i modernizowano ich wyposażenie. W 1952 r. przemysł lotniczy w Polsce byl na tyle rozwinięty, ze można było już podjąć seryjną produkcją samolotów odrzutowych na licencji radzieckiej.
W 1962 r. Wojska Obrony Powietrznej Kraju uzyskały rangę samodzielnego rodzaju sił zbrojnych. Na początku lat 60-tych lotnictwo myśliwskie otrzymało naddźwiękowe samoloty Mig-21. W 1968 r. utworzono jednolite Wojska Lotnicze, jako samodzielny rodzaj sił zbrojnych. W latach 70-tych następowały dalsze udoskonalenia techniczne i organizacyjne jednostek, zmodernizowano i unowocześniono siec lotnisk, udoskonalono systemy zabezpieczenia lotów. Lotnictwo Wojskowe każdego roku uczestniczyło wielokrotnie w ćwiczeniach.
Kolejne lata przynosiły ze sobą coraz lepsze technologicznie rozwiązania. Rok 1951 to pierwsze typy samolotów z napędem odrzutowym Jak-23 i MiG-15. 1953 polskie lotnictwo bombowe otrzymało Iły-28, i pierwsze śmigłowce Mi-1. 14 października 1954 roku nastąpiło połączenie oddzielnych Wojska Lotnicze oraz Wojska Obrony Przeciwlotniczej w Wojska Lotnicze i Obrony Przeciwlotniczej Obszaru Kraju (WLiOPL OK). W drugiej połowie lat pięćdziesiątych utworzono korpusy OPL OK. To w ich skład weszły jednostki lotnictwa myśliwskiego, artylerii przeciwlotniczej oraz radiotechniczne. Wyodrębniono wówczas Dowództwo Lotnictwa Operacyjnego (1957 r.) i Dowództwo Wojsk Obrony Przeciwlotniczej Obszaru Kraju (1959 r.).
Rok 1962 przyniósł kolejna zmiany – w miejsce Wojsk Lotniczych i Obrony Przeciwlotniczej Obszaru Kraju utworzono: Wojska Obrony Powietrznej Kraju, Lotnictwo Operacyjne oraz Inspektorat Lotnictwa, a w roku 1967 Lotnictwo Operacyjne i Inspektorat Lotnictwa połączono w samodzielny rodzaj sił zbrojnych – Wojska Lotnicze.
To także w latach 60-tych wprowadzono MiGi-19, MiGi-21 i Su-7, a także nowe wersje śmigłowców i pomocniczy sprzęt techniczny. Przezbrojenie lotnictwa wojskowego w Polsce nastąpiło w latach 80-tych. Wówczas zakupiono samoloty trzeciej generacji: MiG-23, Su-22 i MiG-29 oraz śmigłowce Mi-24. Koniec lat osiemdziesiątych dopiero zapoczątkował trwający do dziś, proces zmian strukturalnych w systemie obrony powietrznej.
W roku 1990 połączono Wojska Lotnicze oraz Wojska Obrony Powietrznej Kraju. Powstały wtedy Wojska Lotnicze Obrony Powietrznej, które 1 lipca 2004 roku przemianowano na Siły Powietrzne.
W roku 2006 Polskie Siły Powietrzne do służby wprowadziło pierwsze samoloty nowej generacji: Lockheed Martin F-16C Block 52+. W roku 2013 zmodernizowano także i unowocześniono MiG-29, które tak zmodyfikowane mogą posłużyć w polskiej armii jeszcze wiele lat.
JW na podst. info internet
fot. Archiwum